Rewşan, Kürt müziğinin son ve özgün temsilcilerinden biri. Müzikle ve Kürt müzik kültürüyle çocukluğundan bu yana iç içe olsa da, müziklerini dinleyicilerle paylaşmaya başlamasının üzerinden sadece birkaç yıl geçti. Buna karşın art geriye yayınladığı albümler ve müziklerle geniş bir kitleye ulaşmayı başardı. Artık dünyanın ve Türkiye’nin farklı kentlerinde konserler veriyor, dinleyicilerine her gün yenilerini ekliyor.
Kürt müziğinin çağdaş devrinin bir temsilcisi olarak Rewşan, klasiği bugünün altyapılarıyla, müzik anlayışıyla ve enstrümanlarıyla buluşturuyor. Sahnede müzik söylemenin yanı sıra keman, ukulele üzere enstrümanlarla kendisine eşlik ediyor ve bu usul, bilhassa genç dinleyicilerin ilgisini çekiyor.
Sanatçı son olarak ‘Kavir’ isimli bir single yayınladı. Iğdırlı bir dengbejden kendisinin derlediği ‘Kavir’in yayınlanması vesilesiyle Rewşan’la Kürt müziğini, onun bu müziğe yaklaşımını ve bir bayan icracı olarak, bayanların Kürt müziğindeki yerini konuştuk.
Kürt müziğinin geçmişten bu yana bir takipçisi olarak şöyle bir izlenimim var: Geçmişte natürel bir dengbej kültürü vardı, klâsik Kürt müziği hâkimdi. Sonra Şiwan Perver, Ciwan Haco, Nizamettin Ariç üzere isimlerin hâkim olduğu bir müzik dünyası kelam konusu oldu. Akabinde bilhassa 90’larda, gençlerin dünya kültüründen de etkilenmesiyle çağdaş bir yaklaşımla müzik yapan kümeler ortaya çıktı. Bilhassa son on yıldır ise bayanların, bilhassa genç bayanların bu müzikte ön plana çıktığını görüyorum. Bu tespite katılıyor musunuz?
Evet, kısmen katılıyorum. Lakin benim cephemde durum biraz farklıydı. Bayanı sahnede görmek ve bayanı bir müzisyen, bir müzik icrası olarak tanımlama noktasında, ben çok daha erken yaşlarda başladım bu modellerle müsabakaya. Mesela benim çocukluğum Tatvan’da geçti, bir Doğu Anadolu Fuarı vardı orada, Doğu Anadolu’nun tek fuarıydı. Temmuz aylarında bir ay boyunca birtakım şenlik, şenlikler, dışarıdan gelen müzisyenler olurdu. Daha çocukken Şehribâna Kurdî’yi sahnede izleme bahtım olmuştu. Tahminen de gerçek manada sahnede sanatını icra eden, Kürtçe söyleyen bir bayan figürünü birinci kere görüşüm odur. Lakin birebir vakitte aile içerisinde de çok fazla bayan dengbej tanıdım. Benim anne tarafında, baba tarafında müzik söyleyen bayanlar, yaşı ilerlemiş bayanlar, genç bayanlar, sesi çok hoş olan bayan icracılar vardı. “Zarbêj” diyelim, tahminen bunu profesyonel olarak yapmıyorlar lakin bayanların ortasında yaygın. Bu yüzden bahsettiğiniz bu son on yıldır bayanları daha çok görmemiz beni çok şaşırtmadı.
Çünkü bir jenerasyon bu bayan zarbêjlerle büyüdü. Kamusal alanın yaygınlaşması, kentlerdeki Kürtçe söyleyen kümelerin oluşmasına ve her kümede en az bir tane bayan vokal bulundurma durumlarını doğurdu. Onların bilhassa Newroz’larda, 8 Mart’larda sahne almaları, konserler vermeleri bayan temsili açısından çok kıymetliydi. Lakin sizin bahsettiğiniz “üç büyükler” elbette ki efsaneydi, Nizamettin Ariç, Ciwan Haco, Şiwan Perver… Onlar bir periyoda hakikaten imza attılar. Ancak bir Ayşe Şan devri var mesela. Aslında çok değerli bayan figürler de var, Meryem Xan üzere. Erivan Radyosu bayan sesleri, dengbêjleri var keza, Susika Simo, Zadîna Şakir, Aslîka Qadir… Hepsi bugünkü bayan sanatkarlar için bir ışık, bir rehber oldu. Son periyotta hayatın her alanında olduğu üzere, müzikal üretimlerde daha fazla görünür olmaya başladılar.
‘KADININ SAHNEDE OLMASI KÜRT TOPLUMUNDA KOLAY KABUL GÖRMÜYOR’
Bunu Kürt toplumundaki değişimle de ilişkilendiriyor musunuz?
Çok çeşitli uğraş alanları var; toplumsal, kültürel… Kimliğinizle, bayan olmanızla, alışılmış ekolojiyle ilgili gayret alanları. Daha bir sürü sayabiliriz. Son periyotta feminist hareketin daha faal hale gelmesi, siyasallaşması, bayanın her alanda kendini var etme çalışması, erkek tahakkümünü reddeden sesin yükselmesi, bayanların erkliğe karşın kendilerini birçok alanda var etmeye çalışmaları, bunu bir gayret alanı olarak görmelerinin kazanımları müzikte de görülebiliyor elbette. Şayet hâlâ, “Ailen ne diyor sahne almana, müzik söylemene?” sorusu gelebiliyorsa bir bayana, örtülü bir baskıdan, endişeden ve manilerden kelam etmeliyiz. Her bir gayret alanı bir oburunu güçlendiriyor, şifa oluyor.
‘GELENEKSEL KÜRT MÜZİĞİ İŞLENMEMİŞ BİR CEVHER’
Sadece bayanlar özelinde değil, Kürt müziğinin çağı yakalaması problemi de var. Bu birinci kere artık olmadı, geçmişte de Kürt müziği bir biçimde çağı yakalamış bir müzik. Lakin Kürt müziği, o kimlik çabasına bağlı kalabilmek için klasikle çok iç içe kalmak zorundaydı üzere geliyor bana. Şimdiyse bununla ilgili bir kırılma yaşıyoruz. Altyapılar, müziklerin kelamları, daha gündelik hayattan bahseden müziklerin yapılması, kimi vakit Türk müziğini aşan altyapılara, düzenlemelere ulaşabilmesi vesaire. Bu biraz geç mi oldu, yoksa bana mı o denli geliyor?
Kürtçe çağdaş müzik deyince benim aklıma Ciwan Haco gelir. Onun yapıtları, onun düzenlemeleri Norveç ekolünden beslendi, Avrupalı takım arkadaşları vardı. Çok hoş bir kültürel alışveriş oldu orada. Ancak bu Ciwan Haco’yla alakalı bir şeydi, o buna müsaade verdi. Müzikte o gelenekselliğin kırılması gerektiğine inananlardan biriydi. Birinci albümlerinde bir tek bağlamayla epey klâsik bir yoldan giderken sonrasında onun müziği apayrı bir hâl aldı. Bilhassa ‘Durî’ albümüyle birlikte görüyoruz bu değişimi. Bu bahsettiğim 90’lı yıllara tekabül eden şeyler. Yeniden Nizamettin Ariç’in nefis senfonik düzenlemeleri var. Bunlar janra olarak tahminen çok öbür yerde durmuyormuş üzere görünse de aslında gelenekselliğin harmanlandığı çok değerli çalışmalardı. Farklı enstrümanların müziğe dâhil edilmesi… Bilhassa gitarların kullanımı yeniydi, Ciwan Haco bas gitar kullandı mesela. Bu noktada tahminen Kürtçe müzikte yeni müzikal anlatım biçimlerinin kabul görüp görmemesini konuşabiliriz. Burada asıl konu, insanların artık daha alternatif bir yerde durup Kürtçe müzik yapan insanlara da kucak açıyor olmaları, buna sevinebiliriz.
Rock müzik de, blues da Kürtçe yapıldı, hâlâ da yapılıyor. Bu stillerin niş bir kitlesi oldu elbette lakin çok geniş bir tabana yayılmadı. Kürtlerde o klâsik müziğe sıkı sıkı sarılma isteği hâlâ kelam konusu, farklı janralarda eserler ortaya çıkıyor olsa da yeniden de klasik bir eser silip süpürüyor ortalığı. Siz on şarkılık bir albümde sekiz yeni beste yapın, iki klâsik şarkıyı aranje edin, o iki klasik eser kat kat daha fazla kabul görüyor. Bunun olağan bir şey olduğunun da farkındayım. Zira Kürtçe müziğin klasik hâli, işlenmemiş bir cevher olarak oracıkta duruyor. Daha gün yüzüne çıkarılmamış, derlenmemiş tahminen de binlerce müzik var. Kürt müziğinin çalınan çırpılan, şahıslar, kurumlar tarafından talan edilen dramatik bir gerçeği var. Ya da arşiv niteliğinde dünyanın farklı yerlerinde kaydedilmiş dengbêjlerin sesleri var ki bunlar hâlâ gün yüzüne çıkmış şeyler değil. Yani Kürtçe müzik araştırmaları daha yeni yeni filizlenmeye başladığı için orası daha işlenmemiş bir alan. TRT, klâsik Türk müziği için bu sürecini 1930’lardan bu yana sürdürdü ve tahminen de tamamladı artık, derlenmesi gerekeni derledi, her türlü versiyonunu buldu. Hatta Kürtçe müzikleri bile Türkçe kelam yazıp kendi arşivine kattı. Münasebetiyle Kürtçe müzikte bu alan hâlâ gereğince çalışılmamış; kurum, arşiv, enstitü üzere dayanaklardan mahrum bir alan olarak durduğu için beşerler haliyle kendi müziklerine hasret. Yeni bir eser derlemesi yapılıp gün yüzüne çıktığı vakit inanılmaz seviniyorlar. Bu örneği daima veririm, ‘Uzun İnce Bir Yoldayım’ı tahminen yüz farklı janrada dinledik Türkçede, hiçbir vakit da eskimeyecek bir eser. Fakat biz ‘Ax Lê Wesê’yi, ‘Keleşo’yu kaç farklı janrada, albümde tekrar dinleyebildik?
Modernize edilmiş, çağdaş bir müzik yapıyorsunuz. Bölgeye de gidiyorsunuz. Kürtlerle, anadili Kürtçe olan beşerlerle her daim bir ortadasınız. Bazen çağdaş aranjeler kabul görmüyor, siz hiç bu türlü bir reaksiyon aldınız mı?
Evet, bazen yaptığım klasik müzik aranjmanlarına ait bu türlü yorumlar geliyor. “Bu bu türlü söylenmiyor, bunun aslını, özgününü dinleyelim. Bu hâli Kürtçe müzik formlarının bozulması manasına geliyor,” üzere tepkiler az de olsa geliyor, yorumlara da yazıyorlar. Bunu da çok olağan görüyorum zira alışılageldik formda söylemiyorum. Orta sazlar ana melodinin tekrarı değil, yeni melodiler buluyorum introlara, orta sololara. Form değişiyor, altro geliyor örneğin. Bunu anlamak, bunu idrak etmek noktasında bazen dirençli olabiliyor beşerler. Zira bazen yalnızca orada, o klasiğin içinde, birinci dinlediği formda kalmak istiyor. Hepimiz biraz o denli değil miyiz zati? Değişime çok dirençli olan bir tarafımız da var.
‘KÜRT MÜZİĞİ DİNLEYİCİYE ARTIK DİREKT ULAŞABİLİYOR’
Bir de tahminen siz nispeten şanslı bir kuşaktansınız aslında. Yani 90’lı yıllarda biraz evvel konuştuğumuz rock altyapılarının Kürtçe müziğe girmesi, Ciwan Haco’nun 90’lar boyunca yaptığı işler, hatta tahminen Kardeş Türküler’in yaptığı şeyler biraz o kapıları açtı.
Mesela güneyde yaşayan çok değerli bir kompozitörümüz var, Mazhar Xaliqî. Bu sanatkarımız, klâsik yapıtları çağdaş düzenlemelerle, çok sesli formda senfonik olarak yorumladığı albümler yapmaya başladı. Kendi devrinde birinci albümlerini yaptığında dışlandı. “Böyle eser mi olur, bu türlü aranjman mı olur, bu türlü müzik mı olur?” dendi. Artık güneydekiler Mazhar Xaliqî’nin yapıtlarını Kürtçenin çok bedelli, çok değerli klasikleri ortasında sayıyor. Yani galiba vakit da geçmesi lazım bir şeylerin pahalanması için. Her şeyde bu türlü olmuyor mu? Alışılıyor vakitle, diğer kaynaklardan daha çok beslenilmeye başlanıyor.
Dediğiniz şeye katılıyorum, bu jenerasyon daha şanslı bir nesil. Şuna getireceğim konuyu; bizim kendi özel kanallarımız var artık, dinleyiciye ulaşabileceğimiz orta yollarımız var. Otoritelerin kanaatine, onların senin müziğine değerli mi değil mi diye kıymet biçmesine kalmadan, senin direkt dinleyicinle buluşabildiğin, ortada perdenin, süzgecin olmadığı kanallar var artık. Dijital müzik platformları, toplumsal medya araçları var. Senin dinleyiciye ulaşmak konusunda artık bir mahzurun yok. Hasebiyle daha avantajlı bir durum bu. Bir müzik icra ediyorsan, bunun bir dinleyicisi varsa o gelip seni buluyor zati, senin gidip bir yerlerde araman gerekmiyor. Ben birinci albümümü 2018’de çıkarttığım vakit canlı performans kayıtlarıyla başladım. Konutta oturduk, arkadaşlarla çaldık. Bir arkadaşım el kamerasıyla geldi, çekti; tek kamera, tek açı. Youtube kanalım da yoktu şimdi. “Aa, Youtube var, orada beşerler paylaşıyor, dur ben de paylaşayım” dedim. Abone sayısı sıfır ancak paylaştım oradan. O üslubu seven geldi buldu beni. Münasebetiyle sen kendi kitleni aslında bu biçimde oluşturuyorsun. Reklamın yok; veya bir banka, bir şirket, bir devlet kurumu üzere sponsorun, dayanağın yok. Televizyon kanalları, radyo kanalları aslında yok. Sen ve dinleyici… O yüzden bunun çok organik olduğunu düşünüyorum ve kolay kolay sarsılabileceğine inanmıyorum. Bu organik bir bağ ve gerçek manada sen kendi ürettiğin müziğin kitlesini kendi gayretinle, kendi emeğinle oluşturuyorsun.
Kim sizin dinleyiciniz? Bu türlü bir fotoğraf çıkarabiliyor musunuz baktığınızda?
Tabii bir profil çıkarmak ne kadar gerçek bilmiyorum ancak genel olarak Türkiye yüklü, daha niş işler seven, Kürtçe klâsik müziği de seven ancak yeniliklere de açık olan, yeni tatlarda, yeni janralarda da bir müzik lezzeti arayan, biraz dünya müziğini de takip eden bir dinleyici kitlesinden kelam edebilirim. Bayanlar var, çocuklar var mesela, genç jenerasyon da dinliyor, daha ileri yaşlardakiler de dinliyor. Lakin belirli bir yaşın üzerindekiler değil, onlar dengbejlerin o birinci kayıtlarını daha çok seviyorlar, o formdan uzaklaştıkları vakit yabancılaşma hissediyorlar.
Konserlerde hissediyorsunuzdur bunu zati, aşikâr bir demografiyle karşı karşıyasın, onlar da muhakkak bir yaş aralığında insanlardır diye iddia ediyorum zira aslında konserlere giden insanların yaş aralığı çok muhakkak. İki şey soracağım aslında konserlerle ilgili: Avrupa konserleri de yapıyorsunuz, hatta bu hafta İsviçre’ye Basel’e gidiyorsunuz. Bu Avrupa konserlerinde kimle karşılaşıyorsunuz, kimle nasıl bir müzik iştiraki var? İkinci olarak, Doğu’daki konserleri soracağım. Orada da diğer bir dünya var…
Yurt içinde de yurt dışında da çok coşkulu olduğumuz aşikâr. Yani o bahiste hemfikiriz. Şartlar ne olursa olsun, “show must go on! “
Onu görebiliyoruz esasen, sizi toplumsal medyadan takip edince bile anlaşılan bir şey.
Evet, coşku var. Zahmetler da oluyor natürel ki, bu işin tabiatında var. Yurtdışında, yaptığım müzikle ilgili birtakım kültür projelerine dâhil oluyorum. Bir taraftan derlemeler de yapıyorum; dengbejlik kültürüyle de, unutulmaya yüz tutmuş müziklerin yine kaydedilmesi, kayıt altına alınması ve yeni kuşaklarla buluşturulması bahislerinde hassasiyetlerim var. Çalışmalarım da biraz o istikamette. Bu bağlamda birtakım atölyelere, söyleşilere davet ediliyorum. Son olarak Danimarka’da, Kopenhag Üniversitesi’nin bir daveti üzerine bu türlü bir aktifliğe katıldım örneğin. Bayan çalışmalarına dair söyleşiler, konserler… Daha kolektif kültürel çalışmaların içerisine dâhil oluyorum. Bir taraftan da Newroz, 8 Mart üzere özel günlerde davetler alıyorum. Bu türlü günler, konserlere vesile oluyor. Kültür kurumlarının davetleri üzerine gidiyorum. Almanya’ya gidiyorsam dinleyiciler ortasında Almanlar da oluyor alışılmış ki, veya Fransa’da çalıyorsak Fransızlar… Artık mesela İsviçre’de bir topluluk var, onların kendi iç tertibi, aktifliği ancak birebir vakitte Basel’in mahallî halkından da birtakım iştirakçiler var. Mart ayında başarabilirsek Toronto Üniversitesi’nin davetiyle Kanada’ya gideceğiz. Üniversitenin kendi bahar şenliği var. Bahar, aslında her toplumda kutsanan bir şey, orada da Newroz üzere kutlanıyor. Kürtlerde alışılmış daha çok direnişi temsil eden bir bayram. Toronto’daki Newroz kutlamasında her milletten gençle bir ortaya geleceğiz. Bu türlü çalışmalara dâhil oluyorum. Hoş de gidiyor, çok memnunum, mutluyum.
Yurt içindeki kasvetleri sormuştunuz, onlardan da biraz bahsedeyim. Yerlerle ilgili, ses sistemiyle ilgili zahmetler oluyor. Yahut müzisyenlerin ağırlanma biçimleriyle alakalı birtakım sıkıntılarla, pürüzlerle karşılaşabiliyoruz. Gittiğim yerlerde bazen kulis olmuyor. Konuştuğun, uyardığın halde konser alanında sigara içilen bir ortamla karşılaşıyorsun. “Ben burada söyleyemem, astım hastasıyım, takımın içinde hiç sigara içmeyen beşerler var” desen de bu her vakit olumlu karşılanmıyor, takımın bir gereksinimi olarak değil, bir lüks olarak görülüyor. Ya da davul istiyorsun, muhtemelen 20 yıldır depoda olan, vaktinde birisinin en ucuzu olsun diye aldığı ve içeride çürüyen bir davul getiriyor sahneye. Bu türlü durumlarda, bir şeyi tamamlama, bir eksiği kapatma, “Önemli değil, devam ediyoruz,” deme, birbirini motive etme, takımın moralini yükseltme noktasında bir durum alıyorum genelde. Bu iş bu türlü. Ancak genel manada iştirak çok yüksek etkinliklere, sanırım pandeminin de tesiriyle beşerler birlikte olmayı çok özlemiş. Birlikte bir ânı paylaşmayı, kol kola olmayı, göz göze olmayı, birlikte müzik söylemeyi, sevdikleri, takip ettikleri insanları sahnede canlı görmeyi özlemişler. Bu nedenle daha bir hoş geçiyor konserler.
Kimi vakit salon konserleri veriyoruz, İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nin konserleri oluyor. Şunu söylemek istiyorum ki, bilhassa son periyotta görevlendirilen teknik grup çok uygun. Hem içeriye hem dışarıya bakan iki başka teknisyen görevlendiriyor İBB, teknik olarak hiç alışkın olmadığımız stilde hoşluklarla karşılaşıyoruz. Münasebetiyle ortaya çok yeterli bir sound çıkıyor, gönlümüze nazaran oluyor. Hoş ağırlanıyoruz oralarda. Ancak o standartları, o şartları her yerde bulamıyorsun. Kendi başımıza kültür merkezi konseri yapmak bu manada çok güç oluyor; sponsor yok, takviye yok… Yerelde çalışacak, afiş dağıtacak, bilet satacak beşerlerle birtakım dertler oluyor, bazen bu işlerden sorumlu bireyler üzerine gereğince düşmüyor.
‘GELENEKSELİ, BUGÜNÜN KISSASINA NASIL DAHİL EDEBİLİRİM?’
Biraz evvel kelam ettiniz, siz sadece beste yapıp, müzik, türkü söylemiyorsunuz, Kürt müziğini bir kültür olarak da çalışıyorsunuz…
Evet. İki hafta evvel bir single çıktı, ‘Kavir’, mesela o müzik müzik çalışmaları içerisinde değerli bir yerde duruyor benim gözümde. Iğdır’da yaşayan 80 yaşında bir dengbejden derledim onu. Bekir Akkuş ismi, “Ape Bekir” diyorlar. Ape Bekir bu şarkıyı yıllardır kendi topluluğunda, kendi bulunduğu divanlarda söylüyor zati. Şarkıyı ondan derlerken evvel transkripsiyonunu yaptım, tekraren üstünden geçtik. Onun bir söyleyiş biçimi var mesela, o hâline sadık kalmak, o hâliyle söylemek değerliydi. O müzikte anlatılan öykü de değerli benim için, aslında her müziğin kıssası değerli. Ben kıssa anlatmayı da, bir müziğin künyesini anlatırken onu bir kıssaya bağlamayı da çok seviyorum. “Biz dinleyip geçiyoruz ancak burada bir öykü var, gelin bir arada bakalım” diyorum. Dinleyiciler de alıştı artık buna, “Burada ne diyor Rewşan? Bize anlat” diyorlar. Olağan dengbejden aldığım malumatı dinleyiciye aktarıyorum. Yani kültürün gün yüzüne çıkması, tekrar sirkülasyona girmesi, yine bedelli hâle getirilmesi çok değerli bir şey. O müzikle karşılaştığınız vakit ya onu değerli bir kültür öğesi olarak görüp “Bunu nasıl bugüne getirebilirim? Bugünün kıssasına, bugünün yaşantısına nasıl dâhil edebilirim?” diye soruyorsunuz kendinize ya da arkanızı dönüp gidiyorsunuz. Bazen de o derleme, yazılı bir gereçte, bir nota kitabının içerisinde kapalı bir biçimde kalıyor. İşlenmiyor yani, bugüne gelemiyor.
Sizin için bunlarla tanışma, bunları derleme süreçleri nasıl oluyor pekala? Mesela ‘Kavir’ ile nasıl karşılaştınız?
Ben 2014 yılında, bayan kelamlı geleneği üzerine bir belgesel serisi hazırladım. O periyot gittiğim yerlerden biri de Iğdır’dı. Oradaki bayanlarla kültürel bellek üzerine konuşuyor; hafızalarında kalmış, anne babalarından ya da köyde rastgele birinden duyup öğrendikleri müzikleri derliyordum, kaydediyordum. Ayrıyeten onlardan bu müziklerin hikayelerini anlatmalarını istiyordum. Bir televizyon programı, belgesel serisi olarak hazırlamıştık bunu. Ape Bekir’le de o periyot tanışmıştım, onun meskenine konuk olmuştum. Natürel inanılmaz beşerler bunlar, acayip bir hafıza, hazırcevaplık. Sana, formuna şemaline bakıp anında bir müzik yazabilir, seninle mizahi olarak dalga geçebilir, seni ortamda yüceltebilir ya da yerin tabanına sokabilir. Kimse de sesini çıkaramaz yani. Onlar Kürt halkının bilgeleri, bayan ve erkek çınarlar. “Ru-spî” deriz onlara biz, aydınlık yüzlü. İşte oradaki hafıza çok değerli, bugüne gelmesi, bugünle hemhâl olması çok değerli.
Peki, yeni teklinize gelen reaksiyonlardan biraz bahsedelim…
Iğdır yöresinde yaşayan dinleyicilerin tamamı “Aa, biz bunu biliyoruz, çocukken de söylüyorduk,” diye sevinçle reaksiyon verdi. Ancak biliyorsunuz dijital platformlarla dünya üzerinde milyonlarca insan müziğe bir biçimde temas ediyor. Hiç o yöreyle alakası olmayan, orada kıssada anlatılan çobanlı, koyunlu tatlı kıssayı hayatında tahminen hiç yaşamamış, tahminen bir sürüyü bile canlı canlı görmemiş beşerler bile gülümsüyor bu öyküye haliyle. Yurt dışında yaşayan insanların yansıları çok hoş oldu. Burada da yazan çizen bir sürü insan oldu. Teşekkür edenler oldu, “Sayen bu türlü hoş, değerli bir yapıtı tanımış olduk” dediler. Yerelde illa ki söyleyen beşerler oluyor. Oranın lokal müzisyenleri o şarkıyı tahminen düğünlerde çalıyor, söylüyor yahut etraf vilayetlerde söyleniyor ancak kalıcı bir halde yapıtın kaynakçasıyla, öyküsüyle kamusal alanda, dijital ortamda paylaşılması apayrı bir mana söz ediyor aslında. Kültür transferi açısından, kıssaların paylaşımı açısından müziklerin kayıt altına alınması, arşive eklenmesi, transkripsiyonunun yapılması, kelamlarının deşifre edilmesi çok değerli.
Yeni müzikler var sırada. Bir albüm mü yapacaksınız, yoksa bu türlü tekli formunda mi çıkacak o müzikler?
Besteler birikti. Yeni periyot biraz kendi bestelerimle bir albüm yapma niyetindeyim. Bir EP mi olsun yoksa yeniden uzun bir albüm halinde mi paylaşayım, o husus daha tam netleşmedi. Koşullar söyleyecek bize ne yapmamız gerektiğini. Bir aranjman sürecindeyiz artık. O süreç bir tamamlansın, stüdyo süreci başlayacak. Sonra ya bir albüm halinde paylaşılacak ya da evvel bir üçlü, sonra tekrar bir üçlü, sonra tahminen bir dörtlü, sonra hepsi birden bir albüm olarak yayınlanacak. Yeni hikâyelerim var, yeni besteler. Sound konusunda da artık daha netim, nasıl olacağıyla ilgili kararımı verdim. Bu pandemi süreci öğretici oldu, verimli bir devir geçirdim diyebilirim. Besteler çıktı, uzun müddettir bekleyen bestelere biraz daha meyletmeye başladım, onların üzerinde çalıştım, kelamlarını tamamladım. 4 Mart’ta bir tekli çıkacak. Sevgili dostum Tara Mamedova’yla birlikte yaptığımız bir düet, kelamları Tara’ya, müziği bana ilişkin bir müzik. Düzenlemesini ise tekrar Hakan Gürbüz yaptı. Kız kardeşlik üzerine bir beste bu. Klibini hazırladık, klibi de yayınlanacak tıpkı gün. Bir düet çalışması daha var sonrasında, Dr. Ahmet Kaya’yla. Bestesi ona ilişkin bir yapıtı bir arada okuyacağız. Derken, muhtemelen sonbaharda albüm çıkacak. Bakalım kahramanlarımızı yeni kısımda neler bekliyor…
