Özcan Yılmaz
İstanbul evvel büyük bir kent sonra megakent metropol ve nihayet devasa bir köye Beşiktaş Genç Escort dönüşürken yakın vakte dek daima bir cazibe merkeziydi Son birkaç yıldır eski cazibesini koruyamayan bir sevgiliye dönüştüğünü kendimce gözlemliyorum Yaşlandığı ya da yıprandığı için değil her vakit kadim bilge bir Beşiktaş Olgun Escort kentti ve ne yaparsak yapalım direnecek üzere görünürdü lakin son vakitlerde yaşama sevincini kaybetmiş üzere davranıyor Ona yapılanları ve bunun birinci dereceden sorumlularını güya artık pek umursamıyor Bir kent her Beşiktaş Sarışın Escort şeyden evvel içinde yaşayanlarla nefes alır ve ümit eder onlar bunu yitirmişse kentin elinden ne gelebilir ki Tıpkı vakitte yaşama kültürünü ve ahlakını bir kente sakinleri kazandırır hiçbir yer varoluşundan Beşiktaş Şişman Escort ötürü sahip değildir ki bunlara yıllara yayılan bir birikimin sonucunda oluşur böylesine bir katman Aşınması ise o kadar uzun sürmeyebilir büsbütün dalgaların şiddetine ve sıklığına bağlıdır bu Son yıllarda şahit Beşiktaş Sınırsız Escort olduğumuz hızlandırılmış çürüme tahminen de evvel İstanbul dan başladı Bugün elimizde uzun vakit sonra birinci kere gelinmek istenen değil terk edilmek istenen bir kent var Sayıların kanıtlamasına gerek olmadan gözlemlenebiliyordu bu kentin duvarlarında ağaçların gövdelerinde ve kaldırımları yolları dolduran onca çer çöpte Bugün imkânı olanın terk ettiği dermanı olmayanın geldiği bir kent İstanbul Gidemeyenlerin de kalmayı mecburen sürdürdüğü
Notos Kitap tan yayımlanan ‘Ölüm Kalım Öyküleri’ isimli hikaye derlemesi bana bunları düşündürdü Ekin Deniz Kuzu tarafından yazılmış bu birinci kitap bir İstanbul kitabı değil Hikayelerde İstanbul ya da büyükşehir ne kadar yer alıyor üzerinde pek düşünmedim Lakin nedense bana hissettirdikleri bunlar oldu Tahminen İstanbul yerine yaşadığımız toprakları koymalıyız tahminen hissettiklerim buraya dairdir Ya da birinci hikayeden ötürü olabilir bu hissin nedeni Çoğu Vakit Barlarda isimli bu hikayede Ankara dan İstanbul a gelmiş bir adamın geldiği ve geride bıraktığı kent hakkında barmenle muhabbetini okuyoruz Bildik bir husus bildik bir halde işlenmesine karşın kendini okutmayı başarıyor İsminin İlhan olduğunu öğrendiğimiz bu karakter öteki hikayelerde de karşımıza çıkacak birebir isimle farklı geçmiş ve kıssalarla Elbette bu karakterler ortasında yalnızca isim benzerliği olabilir ancak bana o denli geldi ki vefat karşısındaki tavırları birbirlerine çok benziyor ve bu da onları hayli yakınlaştırıyor
İlk hikayeyi çıkışı hariç çok beğendim Sık tekrarlanan bir gerçektir hikayede giriş ve çıkış kıymetlidir niye bu türlü olduğunu açıklamaya gerek olduğunu düşünmüyorum Bu hikayede de çok düzgün başlayan ve o denli devam eden hikaye okurla vedalaştığı o son tümcelerde ukala şeyler söylemenin dayanılmaz cazibesine yenik düşüyor Bu türlü yaparak karaktere bir özellik daha katıyor aslında ukalalık Lakin bunun hikayede hiç yeri yok Ve bir karakterin yeni bir özelliğini çıkışta öğrenmek hikaye için pek düzgün bir fikir değil bence Bu tuzak o denli sinsi ve taraftarı çoktur ki hele yazı seyahatinin başlarında düşmemek için hayli usta bir cambaz olmak gerek Elbette ustalık tecrübenin sonucu kazanılır ve neyse ki Ekin Deniz Kuzu nun önünde dilediğince uzun yıllar var
Ölüm Kalım Hikayeleri Ekin Deniz Kuzu 104 syf Notos Kitap 2021
Yine sevdiğim bir hikaye olan Yaprak Sarmanın Günü ndeyse olan biten kıymetli şeyler öykünün anlatıldığı vaktin öncesinde gerçekleşiyor Kurgusu gereği anımsamayı gerektiren asıl kıssaya geçişi sevdim Anlatıcı oraya gelirken biraz oyalanıyor hayata dair büyük laflar etmekten geri alamıyor kendini Bunlar anlatıcıya bir karakter kazandırıyor ve bütün hikayeleri okuduğumuzda hissediyoruz ki bize tüm olanları anlatan da bu karakter muharrir bu karaktere bazen İlhan ismini veriyor bazen vermiyor fakat okur için çok da fark etmiyor bence daima tıpkı sesi işittiğimizi pek düzgün anlıyoruz Bu hikayede birtakım sözcük tekrarları ve neredeyse tıpkı halde karşımıza çıkan tümceler hikayeye işlek bir ritim katmış Hikaye başlığını sonunda karşımıza çıkacağını iddia etmemize karşın finalde görmek anlatılmak istenen duyguya uygun oturmuş
İlhan Erman yaşlı biri değil kısa sayılabilecek ömründe çok fazla kayıp yaşamış ancak Kimilerine şimdi çok küçükken şahit olmuş kimilerine büyürken kimilerininse acısı hâlâ taze Her seferinde karşılaştığı şeyle baş etmeye çalışmış yoluna devam edebildiğini düşündüğü her seferinde yeni birisiyle yüzleşmek zorunda kalmış ve bu onu yaşıtlarından daha erken yaşlarda vefat üzerinde düşünmeye itmiş Vefat üzerinde baş patlattıkça derinleşen ve karanlıklaşan bir kavram Tahminen diğerlerine bu kadar muhtaçlık duymamıza yol açan da bu derinlik ve karanlıktır İlhan ın da hayatındaki arayışı buradan çok besleniyor daima bir iç sorgulama ve geçmişi kurcalama hali mevcut hikayelerde Bunların yerine daha fazla kıssa okumak isterdim ve bunların yıllar sonraki müsabakaların apansız trafik kazalarının ya da beklenmedik kayıpların ötesinde olmasını Sevdiğin birini kaybetmenin yükü hikayelerde ziyadesiyle yer alıyor lakin olması gerektiği kadar içimize bir kütle üzere oturmuyor Sanırım yazılanların ağırlaşması için onları daha fazla cisimleştirmek elle tutulur hale getirmek gerek Cildimize değmeyen şeyin sıcaklığını sertliğini kalıcılığını da algılayamıyoruz
Öte yandan hikayelerin değerli bulduğum bir kıymeti var ki beni asıl şaşırtan bu oldu Bunu açıklayabilmem için biraz geriye doksanlı yıllara gitmem gerek O yıllardan çok bahsedildi fazlasını anlatacak kelamım yok fakat o yıllardaki şahsî beklentilerimden kelam edebilirim Geçmişle kıyaslandığında doksanlarda daha fazla tüketim ve bolluk içinde büyümüş çocukların gelecekten beklentisi bir beklentinin olması gerektiği üzere hayli iyimserdi Bunda bir sonraki yılların farklı bir sayıyla başlayacak olmasının ruhsal tesiri yadsınamaz şüphesiz lakin daha değerli bir sebep vardı ki artık yaşananların nasıl bir kısırdöngü olduğu ortaya çıkınca daha açık anlaşılıyor bizimki saf ve kara bilgisiz bir iyimserlikti Ülkeyi insanları hiç tanımıyormuşuz ve tarihi neredeyse hiç bilmiyormuşuz Bu da çok doğal zira öğretilmeyen bir şey lakin ve lakin şahsi eforlarla öğrenilir o da sayısı her vakit az olan kısıtlı bir kitlenin meraklı olmasından ötürü Üstelik o kadar çok ilgi alımlı görünen öteki şeyler ve vaatkar bir gelecek vardı ki tarih yanlarında siyah beyaz ve hayli köhne kalıyordu Ben büyürken doksanlı yılların ortasını kastediyorum doğan yeğenlerime kuzenlerime aslında tüm çocuklara gıptayla bakardım Ben yetişkin olduğumda ve yaşlanmaya başladığımda onlar hayatlarının baharında olacaklar ve o olağanüstü geleceğin tadını çıkaracaklardı Bu türlü olmadı Bugün geleceği değil bizim bile şahit olmadığımız geride bırakıldığı daha doğrusu yok edildiği mağlup edildiği sanılan kapkaranlık bir geçmişi yaşıyoruz Ebeveynlerimiz alt ettiklerini sandıkları geçmiş hakkında bize hiç bilgi vermemişlerdi Tahminen verecek bir şeyleri yoktu tıpkı bugün bizim de doksanlı yılların ortasında doğmuş olanlara söyleyecek hiçbir sözümüzün olmaması üzere Bugün içinde olduğumuz karanlığa çocukluğumun gençliğimin cılız ışığı eşlik ediyor ve objeleri kavramları belirli meçhul bir gelecek ümidini aydınlatmaya çalışıyor Ekin Deniz Kuzu ve akranları için o ışık da yok tek görebildikleri ışık ekrandan parlıyor ve var güçleriyle bütün yeteneklerini kullanarak geleceklerini o denli ya da bu türlü dışarıda bir yerde inşa etmeye çalışıyorlar Buradan ümitsizlik ve karamsarlık doğar öfke birikir hem etrafına hem kendi varlığına yönelik bir yıkım başlar Ve bazen her şey yıkımla başlar
Sadece durduğum yerde bile içime harika bir öfke biniyor diyor son hikayedeki İlhan Erman ve neredeyse çabucak akabinde Bütün bunlarla başa çıkmakta yetersiz kaldığımı fark etmekse hem de daima en kötüsü diye devam ediyor Becerememenin fazilet sayıldığını düşündüğü bir yerde yaşıyor olmaktan kaçamıyor Hayatına son verdikten çabucak sonraki hikayelerde gibisi hayal kırıklıklarını yaşıyor ve o daima aradığı Selma yı bulsa da hatta onunla birlikte tahminen daima arzuladığı sonsuz uykuya direksiyon kırsa da kaçamayacağının farkına varıyor Bir ses neslinin yaşadıklarını şimdiki vaktin yaşıtlarında bıraktığı izleri anlatmak için bir ses olmak istiyor Bu sebepten dolayı hikayelerin kelam edilmeye okunmaya bedel olduğunu düşünüyorum
Ekin Deniz Kuzu yazmayı ve kendine mahsus sesini geliştirerek kullanmayı sürdürürse aşikâr ki yeni anlatılar kuracak ve kesinlikle ilgi çekeni olacak Öykü anlatma biçimi üzerinde düşündükçe ve neslinin çoğunluğunda gözlemlediğim parlak zihnindeki sesleri fikirleri kanıları hikayelere dönüştürdükçe bir sonraki yapıtlarını takip edeceğim
